Ο Εμπεδοκλής και τα πέρατα του λόγου

Με οντικό και νοηματοδοτικό μεταλλάκτη την οργανική μυθολογία, τα σημεία της εμπεδόκλειας αυτοαναφοράς στο μέρος: «κοῦρος», «κόρη», «θάμνος», «οἰωνός» και «ἰχθύς», τα σημεία αυτά, οικείες ήδη σε εμάς, περίκλειστες, αυτοτελείς παρουσίες, οντικές και νοηματοδοτικές μονάδες για τον διατμηθέντα – σπαραγμένο στοχαστικό λόγο, λειτουργούν, —στο εξής— στο πλαίσιο της ανάκτησης του σώματος του λόγου του Ακραγαντίνου στοχαστή, κατ’ αρχάς ως μορφο-κλασματικές παρουσίες, σχεδόν συγχρόνως ως οντο-κλασματικές και βέβαια ως μεγα-οντο-κλασματικές παρουσίες, παράλληλα δε ως παρουσίες σημασιο-κλασματικές· τελικά, λειτουργούν ως σημεία οντικής και νοηματοδοτικής υπερπλησμονής, δηλαδή ως μη αναπαραστατικές, οντικές και νοηματικές συσπειρώσεις του γίγνεσθαι του Κόσμου / μη αναπαραστατικές, οντικές και νοηματικές πυκνώσεις της ροής του γίγνεσθαι του Κόσμου· του γίγνεσθαι του Κόσμου, του οποίου η οντική και παράλληλα η νοηματοδοτική παρουσία, με τη βαρύτητα, το εύρος και —άρα— τη δύναμη που αυτή διαθέτει, εκτινάσσεται προς εμάς ως συσπείρωση ή διαχέεται προς εμάς ως πύκνωση, μέσα από αυτά ταύτα τα σημεία —επαναλαμβάνουμε— της οντικής και νοηματοδοτικής υπερπλησμονής.